ဘာလိုလိုနဲ့ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း စာမေးပွဲကြီး အောင်စာရင်းက ထွက်ပြီးခဲ့ပြီနော်။ အောင်မြင်သူတွေအတွက် ပျော်ရွှင်ဝမ်းသာရပေမဲ့လည်း ကျရှုံးသူတွေအတွက်တော့ စိတ်မကောင်း ဝမ်းနည်းဖြစ်ရပါတယ်။
အခုဆိုရင် အမှတ်စာရင်းတွေကလည်း ထွက်ရှိနေပါပြီ။ မကြာခင် တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့် လျှောက်လွှာတွေကလည်း အောင်မြင်သူကျောင်းသူ၊ကျောင်းသားတွေရဲ့ နေအိမ်ကို ရောက်ရှိလာတော့မှာဖြစ်ပါတယ်။ အခုအချိန်အခါကတော့ အောင်မြင်ခဲ့တဲ့ ကျောင်းသူ၊ကျောင်းသားတွေအတွက် ဘယ်တက္ကသိုလ်တက်မယ်၊ ဘယ်မေဂျာယူမယ်ဆိုတာကို စိတ်ကူးယဉ်လို့ကောင်းနေမယ့် အချိန်ပဲဖြစ်ပါတယ်။ ကဲ… ညီလေးတို့ ညီမလေးတို့ရော ဘာကိုဝါသနာပါသလဲ၊ ဘယ်တက္ကသိုလ်ကို တက်မှာလဲ?
ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံရဲ့ တက္ကသိုလ်ရွေးချယ်မှုစနစ်က ကိုယ်ဝါသနာပါတဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို ရွေးချယ်တက်ရောက်ခွင့်မရှိဘဲ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း(ဆယ်တန်း) စာမေးပွဲကြီးက ရရှိလာတဲ့ ရမှတ်စုစုပေါင်းအပေါ် မူတည်ပြီး ရွေးချယ်တတ်ရောက်ကြရတာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုမျိုး အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအလုပ်တစ်ခုကို ရွေးချယ်တော့မယ်ဆိုရင် အချိန်ယူပြီး ခေါင်းအေးအေးနဲ့ စဉ်းစားစေချင်ပါတယ်။ မိဘတွေကလည်း ကိုယ့်သားသမီး အမှတ်ကောင်းတာတစ်ခုထဲနဲ့ ဆရာဝန်၊ အင်ဂျင်နီယာ စသဖြင့် ဝင်ရောက်စွက်ဖက် ရွေးချယ်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်စေချင်ပါတယ်။ ကိုယ့်သားသမီးရဲ့ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်းက စိတ်ပါခဲ့တဲ့အရာတွေ၊ ဝါသနာတွေကို အခြေခံပြီး လမ်းညွှန်ပြသမှုမျိုးပဲ ဖြစ်သင့်ပါတယ်။ ဝါသနာမပါ၊ စိတ်မပါဝင်စားဘဲ မိဘရွေးချယ်ပေးထားတဲ့ တက္ကသိုလ်မှာ တက်ရောက်ခြင်းထက် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်းက စိတ်ပါဝင်စားရာ ဝါသနာကို အခြေခံတဲ့ ဘယ်ပညာရပ်မဆို သင်ကြားတာက ပိုပြီးတော့ ရှေ့ရောက်စေနိင်ပြီး အောင်မြင်မှုရနိုင်ခြေ ပိုများပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ရရှိထားတဲ့ ဘွဲ့ပညာနဲ့ တကယ်တမ်းလက်တွေ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း ရပ်တည်မှုမတူညီတဲ့သူတွေ အများအပြားရှိပါတယ်။ ဆရာဝန်အဆိုတော်၊ အင်ဂျင်နီယာသရုပ်ဆောင် စသဖြင့် တွေ့ဖူး မြင်ဖူးကြမှာပါ။ ဒီလိုမျိုး ရရှိခဲ့တဲ့ဘွဲ့နဲ့ လက်ရှိ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းက ဘာလို့ကွဲပြားနေရတာလဲ။ အဖြေကတော့ ရှင်းရှင်းလေးပါ။ စိတ်မပါဝင်စားခဲ့ဘဲ မိဘရဲ့ ရွေးချယ်မှုကို သဘောတူညီလက်ခံပြီး မိဘတက်စေချင်တဲ့ တက္ကသိုလ်ကိုတက်ခဲ့တယ်။ ပင်ကိုအရည်အချင်းကြောင့် တစ်နှစ်တစ်တန်းအောင်ပြီး နောက်ဆုံးဘွဲ့ရခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လုပ်ငန်းခွင်ထဲမှာတော့ အစကတည်းက စိတ်မပါဝင်စားတဲ့အတွက် အဆင်မပြေမှုတွေ တွေ့ကြုံရပါတယ်။
စာရေးသူဆိုရင်လည်း ကိုယ်တိုင်ကဝါသနာမပါပေမဲ့ မိဘရဲ့ရွေးချယ်ပေးမှုကြောင့် စက်မှုအင်ဂျင်နီယာနဲ့ ဘွဲ့ရရှိခဲ့ပါတယ်။ စာရေးသူငယ်စဉ်ကတည်းက ဖြစ်ချင်တာကတော့ စီးပွားရေးသမားတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တာပါ။ ဘွဲ့ရပြီး အင်ဂျင်နီယာလောကထဲ ဝင်ကြည့်ခဲ့တယ်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း စိတ်မပါဝင်စားတဲ့အတွက် တိုးတက်မှုတွေနှောင့်နေပြီး သူများနဲ့နှိုင်းယှဉ်ရင် နောက်ရောက်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုယ်စိတ်ပါဝင်စားတဲ့ စီပွားရေးလောကထဲကို ဝင်ရောက်နိုင်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ပညာရပ်တွေ၊ ဒီပလိုမာတွေကို ရယူဖို့အတွက် အချိန်ပြန်ပေးရပါတယ်။ မလိုအပ်ဘဲ အချိန်တွေ ပြန်လည်ပေးဆပ်ရပါတယ်။
ဥပမာဆိုရရင် စာရွက်အဖြူအလွတ်ပေါ်မှာ အမှားတစ်ခု ပြုလုပ်လိုက်မိတယ်။ အဲဒီအမှားကို ပြင်ဆင်ဖို့အတွက် ခဲဖျက် ဒါမှမဟုတ် မင်ဖျက်ဆေး တစ်ခုခုသုံးပြီး ပြန်လည်ပြင်ဆင်လို့ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နဂိုမူလအတိုင်းတော့မရရှိတော့ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတစ်ခုကနေ အခြားတစ်ခုကို ပြောင်းလို့ရပါတယ်။ ပြောင်းလဲဖို့အတွက် အချိန်၊ ငွေကြေးနဲ့ အခြားဗဟုသုတများစွာ လိုအပ်ပါတယ်။။ ဒါကြောင့် ဝါသနာကို အခြေခံတဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းကို ရွေးချယ်တတ်မြောက်ခြင်းက အကောင်းဆုံးပါပဲ။
ဝါသနာပါတဲ့အရာကို တစိုက်မတ်မတ်ကြိုးစားတာက မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ ပန်းတိုင်ကို ရောက်ရှိစေမှာပါ။ အသက် ၁၆နှစ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ အရာခပ်သိမ်း အကြောင်းအရာအလုံးစုံကို မသိရှိနိုင်သေးပါဘူး။ မိဘတိုင်းကတော့ ကိုယ့်သားသမီးကို ပညာတတ် ဖြစ်စေချင်ကြပြီး အလုပ်အကိုင်ကောင်းကောင်း၊ ရာထူးကောင်းကောင်းရစေချင်ကြတာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်သားသမီး ဘဝတစ်ခုလုံးနဲ့ဆိုင်တဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို ရွေးချယ်တဲ့အခါမှာတော့ ဖြစ်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒတစ်ခုထဲနဲ့ အတင်းအဓမ္မ ရွေးချယ်ပေးခြင်းတော့ မပြုလုပ်စေလိုပါဘူး။ သားသမီးဖြစ်သူရဲ့ ဝါသနာပါရာ စိတ်သန်ရာကို ကောင်းတာဆိုတာဝေဖန်ပိုင်းခြားပြီး နားလည်သဘောပေါက်အောင် လမ်းပြပေးဖို့ပဲလိုအပ်ပါတယ်။
ရရှိထားတဲ့ ဘွဲ့က ဧည့်ခန်းနံရံပေါ်မှာ အလှချိတ်ထားဖို့မဟုတ်ဘဲ နေ့စဉ်အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းနဲ့ တစ်ထပ်ထဲကျနေဖို့ လိုအပ်ပါတယ်… ရွေးချယ်တတ်ကြပါစေ…
Paradise (ရိုးရာလေး)
www.yoyarlay.com
