“ငွေစက္ကူ ပြုတ်ကျရင် ပြန်ကောက်လိုက်လို့ရပေမဲ့ စိတ်ဓာတ်ကျတာက ပြန်ကောက်ဖို့ မလွယ်ကူပါဘူး”။ အရမ်းမှန်တဲ့ စာသားလေးပါ။ ဘဝမှာ ကြိုးစား သလောက် အရာမထင်တဲ့အခါ ခြေကုန်လက်ပမ်းကျ သွားမိတာတွေ ရှိသလို ခုလို ခေတ်ကြီးထဲမှာက ဘာမှမလုပ်ဘဲ ဖေ့စ်ဘွတ်ခ် ထိုင်သုံးနေရင်းတောင်…
အလင်းရဲ့ အလျင်ထက် ဘယ်အရာကမှ ပိုမြန်အောင် မသွားနိုင်ပါဘူး။ ခြွင်းချက်အနေနဲ့ အမှောင်ရဲ့ အလျင်ကတော့ မြန်ပါတယ်တဲ့။ ဘယ်အရာကမှ အလင်းရဲ့ အလျင်ထက် မြန်အောင်မသွားနိုင်ပေမဲ့
လောကရဲ့ နေရာတိုင်းမှာ ကွက်လပ်ဆိုတဲ့ အရာတွေရှိနေတယ်။ ကွက်လပ်လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့က ဘာမှမရှိတဲ့နေရာလေးလို့ ယေဘုယျ နားလည်မိပါတယ်။ ဘာမှမရှိတဲ့နေရာလေးဆိုပေမယ့် အဲဒီနေရာလေးဟာ အဖိုးတန်နေရာလေးတစ်ခု ဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးလေးတစ်ခု ရင်ထဲမှာရှိနေခဲ့တာကြောင့် ကွက်လပ်လေးအကြောင်းတွေးကြည့်မိတယ်။ ကွက်လပ်တစ်ခုလို့ ပြောလိုက်ရင် ဘာမှမရှိတာဘဲ…
ဒီတစ်ပတ်ပိတ်ရက်မှာ ကင်းမွန်ချစ်သူတွေအတွက် ထိုင်းစတိုင် ကင်းမွန်သုပ်နည်းလေး ပြောပြချင်ပါတယ်။ ချို ချဉ် စပ် အရသာအားလုံးကို
၁၉ ရာစုမတိုင်ခင်ထိတော့ ဘယ်သန်တွေကို ချို့တဲ့သူတွေ၊ မသန်စွမ်းသူတွေအဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့သလို သမိုင်းတစ်လျှောက်မှာတော့ စုန်းအဖြစ်တောင် သတ်မှတ်ခဲ့ကြတာ ဖြစ်ပါတယ်။ တကယ်တော့ ကမ္ဘာ့လူဦးရေ စုစုပေါင်းရဲ့ ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းခန့်က
သာယာလှပတဲ့ နံနက်ခင်းလေးတစ်ခုမှာ ရထားတစ်စင်းဟာ ပုံမှန်အရှိန်လေးနဲ့ ပြေးလမ်းအတိုင်းပြေးနေပါတယ်။ ရထားတွဲတစ်တွဲမှာတော့ အသက်(၂၀)ဝန်းကျင်အရွယ် လူရွယ်တစ်ယောက်နဲ့ အသက် (၅၀)ကျော် အရွယ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ အဖေဖြစ်သူတို့ စကားစမြည်ပြောရင်း လိုက်ပါလာကြပါတယ်။ သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာတော့ လူလတ်ပိုင်းလင်မယားနှစ်ယောက်က ဂျာနယ်တစ်စောင်ဖတ်ရင်းနဲ့ လိုက်ပါလာပါတယ်။ အသက်၂ဝအရွယ်…
“၁၆၈” ဒါက ၁ ပတ်မှာ ရှိတဲ့ နာရီစုစုပေါင်းပါ။ ဒီ ၁၆၈ နာရီ အတွင်းမှာ အိပ်ချိန်တွေကို နှုတ်လိုက်ပြီးရင် စာမေးပွဲအတွက် စာတွေကို
အရောင်အစုံရှိတဲ့ရေကန်တွေကို ကျွန်မတို့တွေ မြင်ဖူးကြပါတယ်။ အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံ၊ Flores (ဖလော်) ကျွန်းက ကဲလီမူတူမီးတောင်မှာတော့
ဟူး … ဒီပြတ်လိုက်၊ ဆက်လိုက် သံသရာကြီး (သို့) အလေ့အထကြီးက ခုခေတ်စုံတွဲတွေအတွက်တော့ သိပ်ထူးဆန်းတဲ့ အရာတော့ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ဘာပယောဂမှမပါဘဲ ရိုးရိုးတွေးမယ်ဆိုရင်တော့
အာရှတိုက်ဟာ ကမ္ဘာ့အဆင့်မီ မြို့ကြီးများစွာ တည်ရှိရာနေရာ ဖြစ်ပါတယ်။ တိုကျိုနဲ့ ဘန်ကောက်လို မြို့ကြီးတွေကနေ ဒူဘိုင်းလိုမြို့ကြီးအဆုံး ကြည့်လိုက်မယ်ဆိုရင်